Satıyorum işte ruhumu
O kadar hafifim ki artık
Elle tutulamayan hisler gibi
Ama bir o kadar da gerçek
Bedensel bir zevk mi tekrar yaşanmasını istediğim?
Bitmeyecekmiş gibi hissettiren huzur dolu kucaklaşma mı?
Hatta belki de sosyal mesafenin korunduğu derinlikli anlamlar içeren bir bakışma?
Nedir duygularımı tatmin edecek gerçek?
Duygularımın kendisi mi?
Yoksa yalnızca doğru formüle edilmiş bir biyokimyasal ilaç mı?
Kendimi kandırıyor olmam hislerimin gerçek olmadığı anlamına gelir mi?
Fizyolojik bir sorun olmamasına rağmen hissedilen psikolojik bir acı
Gerçek değil midir en az, gerçek kadar olmamasına rağmen genel-geçer bir ilacı?
Gerçek benim duygularım ise bu duyguların kaynağının ne önemi var?
Fiziksel bir gerçekliği olmayan banka hesabındaki sayılar
Biz inandığımız sürece geçerli değil midir nakit kadar?
Bağlıyorum kendimi öyleyse gerçek özgürlüğün kucağına
Bir plasebo evreninin en az gerçeği kadar gerçek dünyasına
Yer beni ruhumu sattığımla istediğin kadar
Kozmik bir anlatının parçası olacağıma, ağırlığı altında ezildiğim
Dijital bir programın parçası olurum, hafifliğinde kendimi bulduğum
⸘