Hiçbir fikrinin olmadığı bir dünyaya doğdun. Yaşayacağın hayatı geç, ne doğduğun yeri, ne aileni, ne de kendini seçme şansın oldu. Ortalama 70 yılının kabaca 20’sini muhtemelen ne amaç uğruna olduğunu bile tam anlamadan hayvan gibi çalışarak, 25’ini başını yastığa dertsiz koyabileceğin zamanın geleceği umudu ile uyuyarak harcadın. 15’ini hayatta, olur ya, çekmediğin dram ve dert kalmışsa eksik kalmaman için onları çekenleri ve dünyanın öbür ucundaki ıssız bir adada düzenlenen geleneksel kumdan kale yapma şenliklerini izleyerek ve kalan 10’unu da emekli olup hastane koridorlarında sıranın gelmesini bekleyerek geçirdin. Sıra sana geldiğinde sen yoktun.
Ormanda belki de yakın şartlarda yarışacağın seni zerre umursamayan bir takım “şanslı” insanların diktiği kutularda, onlar daha rahat bir yaşam sürsün diye, güneş görmeyen beyaz floresanlı havasız odalarda onlara hizmet ederek geçirdin fiziksel ve zihinsel açıdan en verimli çağlarını. Senin gibileri hapsetmek için tasarlanan binaları kendi ellerinle yaptın, sabahları peynir domates yiyebilmek uğruna. Bazen de yumurta.
Onların hayatta sahip olmadığı hiçbir “nesne” kalmadı, sen ise ömrün boyunca çalışıp kendine başını sokacak bir ev alamadın. Onlar mutluluğun resmini çizdi, sen o gün de akşam yemeği yiyebilmek uğruna gidip o resmi dahi göremedin. Kodaman hisset diye altın rengi plastikler satın aldın verilen sadakalarla.
Altın oran yüzüne uğramamış diye yalnız kaldın. Bir takım fonksiyonların doğuştan veya sonradan yittiği için zayıf ve zavallı. Birden fazla hobiye sahip olabilecek kadar “lüks”tü bazıları için hayat. Senin için ise bayramdan bayrama yediğin çikolata idi hobby.
Okuyamadın kardeş, durumun yoktu. Dolayısıyla bunlardan hiç haberin olmadı. Ne tuhaf değil mi? Hepsini sen yaşadın, ama hiçbirinin farkına varamadın. Üstüne üstlük bunların farkına varan, seni umursayan, senin haklarını korumak için otoriteye karşı çıkanları anarşist, komünist, terörist ve çok afedersin ateist belledin. Seni bu duruma getirenlere değil de onlara kustun öfkeni. Hata sende değildi belki, ama hatasız da değildin. Hatasız kul olmaz. Zaten insan kul niye olur ki? Sen oldun. Kul oldun, köle oldun, sömürüldün, çaresiz ve muhtaç bırakıldın, hayatını hiç ve hiçler uğruna feda ettin, yittin.
Ama olsun, öbür dünyada kralsın!
27 Temmuz 2018
⸘