Ne bekleyeceğimi bilemez oldum artık insanlardan. Bir şey beklemeden bir şeyler yapınca da insanın yapası da gelmiyor açıkçası. Bir olmamışlık oluyor. Olmaz olsun demesem de, devam etsem de, sonunda olmaz oluyor.
Ne hissetmem gerektiğini bilemez oldum. Hissetmek gereklilik ile kullanıldığında ne kadar sakil durdu. Gerekmez gereklilik hissetmek için. Ama gerekmediği yerde koyulan hisler gereksizleşiyor mütemadiyen. Karşılıklı gibi gözüken şeylerin yalnızca gibi gözüktüğü gerçeğine varıyorsun. İçinde olanlardan bile kuşku duyuracak biçimde hem de.
Nasıl davranmam gerektiğini bilemez oldum. En samimi şeyler bile hatır görmeden atılıveriyor kolayca. Hiç yaşanmamış gibi davranılıveriyor. Üstüne yazılan kasetin altından bile çıkıverebilemiyor. Adi yeşil silgilerle silinip çöpleri yerlere atılmış gibi. Etkileri bir yerlerde, ama kendisi silinmiş.
Ne söylemem gerektiğini bilemez oldum. Sözler uçuyor, yazılar da uçuyor, uçmayan bir tek yaralar.
Ne yapmam gerektiğini bilemez oldum. Hiçbir şey yapmamak daha cezbedici geliyor. Sonucunu biliyor gibiyim; riske giresim gelmiyor. Ne o, yoksa mutlu mu olacağım sonunda? Yok artık… Ben artık bu ucuz numaralara gelmiyorum. Sanırım mutlu olmak için fazla farkındayım.
⸘