Aksaçlı’nın uyantısını kapatıp şöminemin kenarındaki kitaplığa usulca yerleştirdim. Plağıma evet koyup başına oturdum. Yorgun değildim esasında, yalnızca kafamın içinde bir ağırlık vardı. Garip bir heyecan akımının ardından gözüm ateşin çeperlerine ilişti. O kısma farklı renkte bir kontur çizilmiş gibi uçuşuyordu. Su damlası, toprak parçası ya da hava tahtası. Bilinmezliklerin çok olması ile bildiğimiz su damlalarının okyanusun tabanında gerçekliğe dokunuşu. Kelimeler muğlaklaştıkça berraklık netleşiyordu.
Koltuğun iç tarafına yaslanıp etrafı alıcı gözüyle incelemeye koyuldum. Kendi evimdeydim. Ama etraf bir farklı gelmişti. Yabancı da değil de, sanki her şey eski halinde gibiydi. Hani ben doğmadan da önceki sepya filtreli hali. Yemek masası sandalyeleri sallanıyordu. Onların sallanan sandalye olması pek elverişli olmazdı.
Ortam eskilerden daha fütüristik bir hale bürünürken halıda daha önce görmediğim bir renk gördüm. Pembe bir foton gözümün çeperine çarptı. Seksenlerin Miami’sinde pembe Cadillac sürüyormuşum da içinde değilmişim de açık mavi tasarımlı bir köşe büfesinde oturuyormuşum gibi. Vice şehir filtresinde ev portrem.
Eşyaların belirgin uçları çalan müziğin ritminde salınmaya başladı. Dışarıda gökyüzü olması lazım ama sanki mor bir uğultu var. İçeride ise 64 bitlik Aşkın Nur Yengi keskinliğinde bir duyultu. Duvar davulun membranı gibi bir yukarı bir aşağı kalbimin ritminde sallanıyor. Ben de sallanır gibiyim. Tamamen farklı bir frekansta.
Gözümü bakmaktan ayırdığımda bir sıvının beni çepeçevre sarmaladığını hissettim. İyice gevşemiştim. Akıntıya kapılmış bir nehir gibi. Bir taşın etrafından geçmem fark ettirdi: eşyalarla duvarın salınımları rezonansa girmiş durumda. Ne kadar da rastgele gözüküyorlardı oysa. Aa, şimdi onların doğrusal salınımını gözlemliyorum kendimde. Duvar yavaşladı mı ne? Şimdi de terse salınıyor. Keskinlik kusur getirdi de muğlaklık geri geldi.
O ötekileştirdiğimiz muğlaklık ve kusurlar, meğer gerçeğin kendisiymiş.
⸘