Başta hiç kimse yoktu. Yürümeye başladım. Bir anda belirdiler. Akılları epey kısaydılar. Ben yürüdükçe çoğalmaya başladılar. Hem de ne çoğalış! Tırmanmaya başlamıştım. Yürüyorum artıyor, ben tırmandıkça daha da hızlı artıyor. Öyle hızlı artıyorlardı ki artık sayamaz hale gelmiştim. Ama kısaydılar. Hem de çok kısa. Tamam, ben yürüdükçe hafif uzuyor da gibiydiler lakin çoğalmalarının yanında uzayışları? Kıyaslanacak gibi değil. Çoğaldılar çoğaldılar… O kadar yorucuydu ki bu tırmanış, bacaklarıma kara sular ineceği yerde halime acıyıp onlar da destek olma maksadıyla benimle beraber çıktılar. Sonra bir an geldi, tepeye vardığımı hissettim. Bir süreliğine çoğalmaları sabitlenmiş de sanki hafiften uzar gibiydiler. Fakat bu an çok kısa sürdü. Hissettim, iniş yoluna gelmiştim. İnmeye başladım. Aaa o da ne? İnerken bir de fark ettim ki aslında gittiğim yol yol değil. Bir arpa boyu var yok gitmişim. Daha gitmem gereken yolun çoğu duruyor öylecene… Sıkıntı bastı. Tamam, çıkışıma göre çok daha fazla yol kat ediyordum ama halen varmam gereken yer çok ama çok uzaktaydı. Neyse ki çıkış kadar dik değil bu iniş. Zira inmek her zaman çıkmaktan daha tehlikelidir. Ama bakmayın gene de epey yokuş yani. İnmeye devam ettim. İndikçe insanlar azalıyor gibiydi. Sayıca azalmakla kalmayıp uzuyorlardı da. Sonra bunu çok daha net fark etmeye başladım. İnsanlar azalıyordu, hem de baya hızlı azalıyordu. Belki çıkarkenki çoğalış kadar değil ama gene de ona yakın bir hızla. Ve uzamaları da çıkarkenkine göre daha fark edilir derecedeydi. Yolun yarısına vardım gibi hissettiğimde bulunduğum yüksekliği kontrol ettim, neredeyse deniz seviyesine inmiştim. Artık önüm alabildiğine plato, düpedüzlüğüne açıklıktı. Belli belirsiz bir eğim vardı. Uzunlardı fakat işin garibi artık tek tük insan görüyordum. O kadar azlardı ki bazen bir süre yürüyüp hiç insan görmediğim oldu. Sonra tekrar gördüm tek tük, epey uzun. En sonunda denize vardım. Sonda da hiç kimse yoktu.
⸘