Alışmadık ensede patlayan havai fişek misali ultra güvenlikli hayvan at bahçesinde kendimi timsah zannederek geziyordum. Borsa simsarları imsak vaktinde burada takılmazdı. Alman burçak tarlalarında duyulan “Tülaay geri döön..” sesleri alçak tavana sahip olan muktedir bedhahlarda yüksek tabanlı kaval öttürür. Ben de bunu bildiğimden hızlıca bulunduğum yerden uzaklaştım ve bulunmadığım bir yere gittim. Bulunmadığım yerde bulunamayacağımdan orada da bulunamadım.
İleride yaşlı bir amca gördüm. Yanına yaklaştığımda gençleşti. Astigmatım azdı herhalde diye düşünüp öyle pek umursamadan yanına oturdum. Amca tedirgin oldu. Deminki rahat oturuşunu bozup temkinli bir tavır takındı. “Çok uzaklardan geldim” dedim. Ağzımdan öylecene döküldü sözcükler. Bir süre konuştuktan sonra amcanın suratına baktım. O burada değildi. Beni dinlerken uzaklara dalmış ve belli ki geri gelmemişti. Oturduğum yerde beklemeye başladım. Artık ikimiz de konuşmuyorduk. Ben büyük bir hevesle amcadan duyacağım ilk sözleri bekliyordum. Fakat bu sessizlik anı fazla uzun sürmüştü. Tam umudumu keseceğim sırada amcada bir hareketlenme oldu. Yavaşça kafasını bana çevirdi, göz göze geldik. Kapı zili çaldığı için tuvaletini yarıda kesmek zorunda kalmış bir ifade takınarak “Ökkeş zoru kolaya tercih etti. O günden beri ayran içmiyor.” dedi. Ellerini dizlerine koyup kalkarak banktan uzaklaştı. Hipnotize edilmiş gibi kalakalmıştım. Arkasından bakamadım bile. Gözlerim sadece tek bir noktaya bakabiliyordu. Soğuk terlerin sırtımdan aşağı süzüldüğünü hisseder gibi oldum. Hissizleşmiştim sanki. O bankta uyumuşum. Uyandığımda ensemde bir sıcaklık hissettim. Dönüp bakamadım bile. Dönüşlerden hep korkmuşumdur.
⸘