Çok zor durumdaydı. O sırada yoldan geçiyordu. Tanımıyordu adamı. Yardım etmek istedi. Aslında çok da düşünmeden girişmişti bu işe. İçinden geldi ve yardım etti. Tabii iş aslında bu kadar basit değildi. Epey fedakârlık yaptı onu kurtarabilmek için. Zaman önemli bir şey. Onu verdi diye değil. Sonuçta her şey için zaman veriliyor şu veya bu şekilde. Ondan ziyade, bir nebze kendinden, az biraz düzeninden, eser miktarda işinden ve bir ölçü de hayatından fedakârlık yapmıştı. Adam zor durumda değildi artık. Olay çözüldü.
Ertesi hafta, ay veya yıldı. Birisi safra kesesine kıtalararası balistik füzelerle hava saldırısı yaptı. Bu sefer zor durumda olan oydu. Ama daha beter bir durumdaydı. Biraz soruşturup öğrendi ki kurtardığı adam planlamış saldırıyı. Şaşırdı, afalladı. Dünyada adalet yoktu, biliyordu. Ama empati, hem de doğrudan deneyimlenmiş empati, açgözlülüğü, bencilliği ve umursamazlığı yener diye düşünüyordu. Bu saflıktan başka bir şey değildi. Gören göz kılavuz istemez, kılavuzu karga olanın burnu boktan çıkmazdı.
O sırada yoldan geçen birisi durdu. Tanımıyordu adamı. Yanına yaklaştı ve yardım etti. Adamın yaptığı fedakârlık çok büyüktü. Çok şaşırmıştı. Ama kızgındı. Adamın aptal olduğunu düşünüyordu. Ona bir ders vermek istedi. Kendini iyi hissettiği gibi kendisini kurtaran adamın ödüne biyolojik kitle imha saldırısı düzenledi. Çok zor durumdaydı. Herkes gibi.
⸘
Painting by
Nastya Andreeva